تأثیر قابلیت پیاده مداری محله ها بر رضایتمندی سکونتی، نمونه موردی: محله چیذر

پیاده روی قدیمی ترین شکل جایجایی انسان به خصوص در مقیاس محله ای است. پس از انقلاب صنعتی، پیاده روی اهمیت خود را از دست داد. شهرهای مملو از اتومبیل منجر به افزایش آلودگی های محیطی و کاهش ایمنی و امنیت، سلامت جسمانی و تعاملات اجتماعی شهروندان شده است. همزمان با این شرایط کیفیت زندگی و رضایتمندی سکونتی تنزل یافته است. تا زمانی که شهرها در تلاش برای ارتقاء کیفیت زندگی، بهبود سلامت جسمی انسان، افزایش روابط اجتماعی و غیره هستند، بازگشتی دوباره به طراحی محلات پیاده مدار امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. لذا سنجش قابلیت پیاده مداری محله را می توان یکی از مؤلفه های اصلی محیط های مطلوب عنوان کرد که می تواند پیش شرطی مدت زمان « ،» تناوب پیاده روی « برای رضایتمندی سکونتی به شمار آید. در این تحقیق سعی بر آن است تا از 3 متغیر به عنوان شاخص قابلیت پیاده مداری محله )متغیر مستقل( استفاده شده » خوشایندی پیاده روی « و » پیاده روی در هر بار و ارتباط آ نها با رضایتمندی سکونتی )متغیر وابسته( سنجیده شود. درک این روابط با روش پیمایشی بوده است. طی این مطالعات، زیرشاخص های قابلیت پیاده مداری محله و رضایتمندی سکونتی از دیدگاه 200 ساکنِ محله چیذر مورد پرسش قرار گرفته است. بررسی و استخراج شاخص های تأثیرگذار با استفاده از آزمون های همبستگی بوده است. بررسی ها نشان می دهد میان تناوب پیاده روی و رضایتمندی سکونتی رابطه معنی داری وجود ندارد. این در حالی است که رضایتمندی سکونتی شدیداً تحت تأثیر مدت زمان پیاده روی در هربار و نیز خوشایندی پیاده روی می باشد. لذا می توان اذعان کرد که با برنامه ریزی و ارائه راهکارهایی برای افزایش خوشایندی پیاده روی می توان به سطوح بالاتری از رضایتمندی سکونتی در محلات نیز دست یافت.